معنی پیمانه پر شدن

پیمانه پر شدن. [پ َ / پ ِ ن َ / ن ِ پ ُ ش ُ دَ] (مص مرکب) مالامال شدن و لبریز گشتن کیله یا جام. || کنایه از عمر به آخررسیدن. (برهان) (غیاث). رسیدن مرگ. پیمانه لب ریز شدن، سپری شدن زندگانی. (شرفنامه ٔ منیری):
پیمانه ٔ آنکس بیقین پر شده باشد
کو با تو نیاید بسر وعده و پیمان.
قطران.
عمرت چو بسر رسد چه بغداد و چه بلخ
پیمانه چو پر شود چه شیرین و چه تلخ.
خیام.
جهان پیمانه را ماند بعینه
که چون پر شدت تهی گردد بهر بار.
خاقانی.
خصم را پیمانه پر شد زود زود
هم حسام او دروگر هم سنانش.
کمال اسماعیل.
دیدم بخواب شب که بمن داد ساغری
تعبیر قتل ماست که پیمانه پر شده ست.
غیاثای حلوائی.
ای خضر با تو آب ز یک چشمه خورده ایم
پیمانه ٔ من و تو ز میخانه پر شده ست.
باقر کاشی.
امشب شراب زندگیم نشئه ای نداد
ساقی مریز باده که پیمانه پر شدست.
باقر کاشی.
یعنی که گری گری شود عمر تو کم
پیمانه ٔ عمر پر شود تا نگری.
حکیمی (از فرهنگ نظام).
- پر شدن پیمانه از جائی، سیر آمدن از توقف بدانجا:
دگر پر شد از شام پیمانه ام
کشید آرزومندی خانه ام.
سعدی.

پر و پیمانه. [پ ُ رُ پ َ / پ ِ ن َ / ن ِ] (ص مرکب، از اتباع) پر و پیمان.

پیمانه پر کردن. [پ َ / پ ِ ن َ / ن ِ پ ُ ک َ دَ] (مص مرکب) پر کردن جام شراب یا مکیله. || به سر آوردن هر چیز چون عمر و غیره:
بدوزخ برد مدبری را گناه
که پیمانه پر کرد و دیوان سیاه.
سعدی.

پیمانه. [پ َ/ پ ِ ن َ / ن ِ] (اِ) هرچه بدان چیزی پیمایند. چیزی که غله و جز آن بدان کیل کنند. ظرفی که بدان چیزها پیمایند. (برهان). منا. صاع. صواع. کیله. معیار. عدل.مکیل. مکیله. مقلد. (منتهی الارب). صوع. مده. کیل. مکیال. قفیز. (دهار). صاحب انجمن آرا آرد: پیمانه بسبب تفاوت امکنه و ازمنه متفاوت است و تغییرپذیر ولیکن در عرب به این ترتیب مضبوط است: مکوک، پیمانه ای است که آن سه کیلجه و کیلجه یک من و هفت ثمن من و من دورطل است و رطل دوازده اوقیه و اوقیه یک استار و دو ثلث استار و استار چهار مثقال و نیم و یک مثقال یک درهم و سه سبع درهم و درهم شش دانق و دانق دو قیراط ودو طسوج و طسوج دو حبه است و حبه سدس ثمن درهم که جزوی است از چهل و هشت جزو درهم - انتهی:
آنچه بخروار ترا داده اند
با تو نه پیمانه بجا نه قفیز.
کسائی.
گر ترا دسترس فزونستی
زر بپیمانه می ببخشی و من.
فرخی.
کم بینک پیمانه و ترازو
هر گز نشود پاک ز آب زمزم.
ناصرخسرو.
پیمانه ٔ این چرخ را همه نام
معروف به امروز و دی و فردا.
ناصرخسرو.
خرد پیمانه ٔ انصاف اگر یک بار بردارد
بپیمایدمر آن چیزی که دهقان زیر سردارد.
ناصرخسرو.
جز سخته و پیموده مخر چیز که نیکوست
کردن ستد و داد به پیمانه و میزان.
ناصرخسرو.
و پیمانه راست داشتن ترازو. (مجمل التواریخ و القصص).
قلم بیگانه بود از دست گوهر بار او لیکن
قدم پیمانه ٔ نطق جهان پیمای او آمد.
خاقانی.
پیمود نیارم بنفس خرمن اندوه
با داغ تو پیمانه ز خرمن چه نویسد.
خاقانی.
گل پیمانه در دستش ز خجلت غنچه میگردد
به عارض تا فتاد از تاب می گلهای خندانش.
خاقانی.
مانده ترازوی تو بی سنگ ودُر
کیل تهی گشته و پیمانه پُر.
نظامی.
غریبی گرت ماست پیش آورد
دو پیمانه آب است و یک کمچه دوغ.
سعدی.
بکوی گدایان درش خانه بود
زرش همچو گندم بپیمانه بود.
سعدی.
سندری، پیمانه ٔ بزرگ. سندره، نوعی از پیمانه ٔ بزرگ. سدیس، نوعی از پیمانه. قباع، پیمانه ٔ بزرگ. (منتهی الارب). قسطاس، پیمانه ٔ بزرگ. (دهار). من، پیمانه ای است. مکوک، پیمانه ای که در آن یک و نیم صاع گنجد. کرّ؛ پیمانه ٔ خواربار که مر اهل عراق راست. جمم، آنچه بر سر پیمانه باشد بعد پری. جمام، پرکردن پیمانه را تا سر. پیمانه ٔ سر برآورده بعد پُری. مدی، پیمانه ٔ شامیان و مصریان. جمجمه، نوعی از پیمانه است. جم ّ؛ پر کردن پیمانه را تا سر. جراف، نوعی از پیمانه. کیل غُذارم، پیمانه ٔ تخمینی. غور پیمانه ای است مقدار دوازده سخ، مراهل خوارزم را. غراف، پیمانه ای است بزرگ. قسط پیمانه ای که نیمه ٔ صاع باشد. مختوم، پیمانه ٔ صاع. خطر؛ پیمانه ٔ کلان برای غله. (منتهی الارب). || جام. پیاله ٔ باده خوری. رطل. (دهار). مده. (منتهی الارب). قدح شرابخواری. (برهان). ناطل. (زمخشری) (منتهی الارب). آوند شراب:
گر جور کرد یار دگر بار سوی او
میخواره وار از سر پیمانه ها شدم.
ناصرخسرو.
عاقل شیردلی باده مگیر
حیض خرگوش به پیمانه مخور.
خاقانی.
گفت دو پیمانه کمتر ای عمو
تا روی آزاده چون من کو به کو.
عطار.
بیار ای لعبت ساقی نگویم چند پیمانه
که گر جیحون بپیمایی نخواهی یافت سیرابم.
سعدی.
زاهد خلوت نشین دوش به میخانه شد
از سر پیمان گذشت بر سر پیمانه شد.
حافظ.
مرا به دور لب دوست هست پیمانی
که بر زبان نبرم جز حدیث پیمانه.
حافظ.
صاحب انجمن آرا گوید که از شعر ذیل اوحدی بر می آید که پیمانه بزرگتر از قدح باشد:
عاشقان دردکش را دردی میخانه ده
از قدح کاری نیاید بعد ازین پیمانه ده.
اوحدی.
دردق، پیمانه ای است می را. سقایه، دورق، پیمانه ٔ شراب. فیهج، پیمانه ٔ من. (منتهی الارب). || مجازاً، خود شراب. (فرهنگ نظام):
سخنوران ز سخن پیش تو فرومانند
چنان کسی که به پیمانه خورده باشد بنگ.
فرخی.
آن سبو بشکست و آن پیمانه ریخت.
|| نزد صوفیه چیزی را گویند که در وی مشاهده ٔ انوار غیبی کنند و ادراک معانی یعنی دل عارف. (کشاف اصطلاحات الفنون).

سپری شدن زندگانی، عمر به آخر رسیدن، رسیدن مرگ

(مصدر) مملو گشتن ممتلی شدن امتلا ء، فراوان شدن بسیار شدن. یا پر شدن گوش (کسی) از. . . یا پر شدن قفیز. لبریز شدن پیمانه، سپری شدن چیزی. -3 مردن کشته شدن، تمام شدن پیمانه صبر برسیدن شکیب. یا پر شدن پیمانه. شکیبایی بپایان آمدن، عمر بسر آمدن رسیدن اجل.

(صفت) پر ممتلی: انباری پر و پیمان پر از آزوقه.

(مصدر) پر بیم شدن مضطرب شدن پر تشویش شدن پر نهیب گشتن.

(مصدر) پر غوغا گشتن پر سرو صدا شدن پر آواز شدن.

(مصدر) پر بار شدن پر ثمر شدن اثمار.

کنایه از عمر به آخر رسیدن

پیمانه در خواب، نظام کار بود و انصاف است با مردمان، خاصه چون پیمانه راست است و بعضی گویند: پیمانه در خواب، میانجی بود. اگر بیند که پیمانه بِسِتُد یا کسی بدو داد، دلیل که راستی و انصاف کند در معامله و داد وستد به حق کند. اگر بیند که پیمانه بشکست یا بسوخت، دلیل که خداوندش را بیم مرگ است. اگر بیند که از پیمانه چیزی وزن می کرد، اگر از اهل علم بود، دلیل که قاضی شود، اگر از اهل علم نباشد، دلیل که از بهر داوری به قاضی محتاج شود و به قول دیگر، پیمانه در خواب، مردی است راستگوی و منصف، که داد مردمان دهد. - محمد بن سیرین

لبریز شدن، فراوان شدن. [خوانش: (پُ. شُ دَ) (مص ل.)]

ظرفی برای اندازه گیری غلات، مایعات و، جام شراب، مجازاً، شراب، نوشیدنی. [خوانش: (پَ یا پِ نِ) (اِمر.)]

ظرفی که با آن چیزی از مایعات یا غلات را اندازه بگیرند،
ساغر، پیاله، قدح شراب‌خوری، جام شراب،
(تصوف) چیزی که در آن انوار غیبی را مشاهده کنند، دل عارف: مرا به دور لب دوست هست پیمانی / که بر زبان نبرم جز حدیث پیمانه (حافظ: ۸۵۰)،
[قدیمی] ظرفی که با آن مایعات را وزن کنند: پیمانهٴ نفت،

664